Treesje: ‘Dit was mijn Motormeiden Tour DELUXE’mburg 2022’
Voor de 2e keer hebben Motormeiden en Moto Maestro de Tour DELUXE’mburg georganiseerd! Een motorvakantie voorzien van een gave bochtentraining, leuk avondprogramma en voorzien van extra luxe! Hoe is het deze 47 vrouwen afgegaan? De Vlaamse Treesje vertelt graag hoe haar ervaring was! Lees snel verder voor de smeuige verhalen en ga volgende keer ook mee met Motormeiden!!
Redactie: Tessa Deurloo / Treesje
Organisatie + Training: Moto Maestro
Voorpret
Meer dan een half jaar keek ik er naar uit om op luxeweekend te gaan, samen met mijn vriendinnen van de Belgische Gasolina Gang en nog 39 (!) andere Motormeiden. Wij, 8 Belgjes, tussen zoveel Nederlandse dames – wat zou dat geven? Op donderdag vertrok ik al een dag vroeger om voldoende uitgerust te zijn voor de vele indrukken die zouden komen. Dat bleek een goede keuze! Samen met Rosalien en Charelle dook ik in het zwembad, nipte van een royale cocktail en verlekkerden de nakomers met leuke foto’s en filmpjes. De reünie van ons allen op vrijdag was dan ook spectaculair.
Eerste kennismakingsrit
Eén na één zagen we de motoren en Motormeiden aankomen. Met wapperende staartjes onder de helm uit. Wat een zalig gezicht. Het gevoel van samenhorigheid groeide bij elke ronkende motor, gevolgd door gegiechel zodra de helm werd afgenomen. We aten samen de eerste lunch en maakten ons klaar om in de namiddag de eerste kennismakingsrit met de eerste haarspeldbochten te gaan rijden.
Niels en Jef, oftewel Jeanette en Gerda
Voor de kennismakingsrit begon, werden we allen van harte welkom geheten door Gerwin (Moto-Maestro) en Tessa (Motormeiden). Gespannen luisterden we. Voor velen was dit een eerste motorvakantie, of een eerste groepsrit. De spanning stond op sommige gezichten te lezen. De geruststellende begeleiding deed iedereen gelukkig lachen en ontspannen, waarna we vertrokken in kleine groepjes. Achteraf zouden de instructeurs iedereen verdelen in groepjes op basis van wat ze gezien hadden tijdens de kennismakingsrit.
Dat maakte ons een beetje zenuwachtig want wij wouden perse met z’n achten samenblijven, wetende dat we (nog) niet allen dezelfde ervaring en techniek deelden. Samen rijden, samen lachen, samen zwemmen, samen vakantie vieren: dat was ons motto. Na een kort gesprek bleek dat gelukkig mogelijk te zijn! We werden zelfs verwend met twee instructeurs, Niels en Jef (Gerda en Jeannette voor de vriendinnen). Zij wisten nog niet wat hen te wachten stond. En eerlijk gezegd, wij ook niet!
De 5 K’s en gas op die lolly!
Het beloofde een snikhete dag te worden dus besloten we om op zaterdagochtend voor dag en dauw te vertrekken. Niels gaf ons eerst wat theorie mee: de 5 K’s – Kijken in de bochten, Klaar zijn voor de bocht, Kantelen en daarna Keihard Knallen, . We luisterden alsof we in de kleuterklas zaten, geboeid door de ervaring van de instructeurs, gemotiveerd om bij te leren en ons best te doen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. We gingen op pad. Eén voor één mochten we een keertje achter Niels rijden, of voor Jef, zodat zij onze techniek konden bekijken en gepersonaliseerde tips konden geven.
Vrouwen zijn nog ergen dan…
Dat zorgde voor het nodige jolijt: “Gas op die lolly!”, “Wat een strakke lijnen heb jij!” en als hoofdvogel: “Zacht erin, hard eruit!”. Nadat we uitgegierd waren van het lachen, namen we dit advies allemaal ter harte. Quasi elke drie kwartier hielden we opnieuw halt en werd onze techniek stapje voor stapje bijgeschaafd. Deskundig, geduldig en met veel aandacht voor de persoonlijke situatie van de persoon maakten Niels en Jef van ons dames die hun motoren bereden, en niet zomaar als een toerist bestuurden.
Angst en ego overwinnen
We werden steeds meer één met de paardenkracht tussen onze benen en groeiden als motorrijder en ook als persoon. Zelf heb ik behoorlijk wat kilometers onder de rubber, maar werd ineens door angst gegrepen toen ik véél te snel door een bocht ging en de controle niet meer volledig in handen had. Die angst was zelfs zo groot dat ik met tranen in de ogen stond, bang om niet meer te durven rijden, om fouten te maken en gevolgen te veroorzaken die ik niet meer zou kunnen rechttrekken, maar ook bang om mijn gekwetste ego te tonen.
Toen het mijn beurt was om achter Niels te rijden, deelde ik toch mijn angst met hem. Hij stelde één eenvoudige vraag: “Hoe kan jij ervoor zorgen dat je zonder angst door die bocht kan?”. Mijn brein ging alle kanten op: “Rustig blijven, geen angst hebben, goed kijken, blijven ademen,…”. “Nee”, zei Niels, “je snelheid minderen, en dat is precies wat we gaan doen”. We vertrokken weer. In elke bocht hield Niels de snelheid op zo’n tempo dat ik aandacht kon schenken aan de techniek die we eerder leerden. Ik kon weer bewust elke bocht in, mijn ademhaling vertraagde en mijn schouders ontspanden. Het ging weer. Een dag later zou ik opnieuw achter Niels rijden en – hier ben ik hem heel dankbaar om – hij voerde de snelheid op, om mezelf te testen, te kijken hoe ik zou reageren, en wonder boven wonder volgde ik, meer zelfs, ik had er ontzettend veel plezier in!
Het was een prachtig zicht om te zien hoe elk van ons groeide en tegen het einde van het weekend sneden we door de haarspeldbochten als boter, als eendjes op een rij achter elkaar.
Feestje bij de brandweer
Maar niet alleen de ritten waren adembenemend. Tijdens die ritten ben je immers alleen in je groepje, maar ’s avonds in het hotel kwam de hele groep weer samen. De energie van 50 vrouwen in één ruimte, dat knettert! Na een welverdiende en afkoelende plons in het zwembad, tafelden we allemaal samen en bespraken we tijdens een driegangenmenu onze avonturen. Op zaterdagavond, de verjaardag van onze Buns of Steel Bikerchick Dorien, belandden we allemaal samen op het plaatselijke dorpsfeest georganiseerd door de brandweer.
De bewoners van het dorp wisten niet wat hen overkwam, maar de brandweerlieden – en de toegestroomde Harley Davidsons-rijders – lieten het zich welgevallen. We dansten, dronken, zongen en dansten nog een beetje meer. Maar alles met mate want ’s anderendaags zaten we weer vroeg fris en fruitig op onze motor. Ja, hoor, women can do both.
Tig maal dank!
1000 bochten en 10 000 lachsalvo’s later werd het uiteindelijk maandagochtend, de dag waarop we met z’n allen weer naar huis terugkeerden. Van zweten in de hitte, tot puffen in de gietende regen. Zelfs het weer was verdrietig dat het weekend voorbij was! We genieten nu nog na met z’n allen van foto’s die opduiken (al dan niet op boetes), van mopjes die we maakten en van de band die versterkt werd. We kijken uit naar de foto’s van de getalenteerde fotografen. Want laat ik daarmee afsluiten: de twee fotografes, Anne en Jane, hebben alles op alles gezet om van iedereen leuke foto’s te maken: liggend in de berm bij 38 graden zonder water om te hydrateren, of achterstevoren zittend op een motor terwijl je je broekspijp voelt smelten tegen de uitlaat. Ik doe het hen niet na. Altijd met de glimlach, altijd een stapje voor, altijd genietend.
Bedankt aan hen, bedankt aan alle meiden voor het gezelschap, bedankt aan Gerda en Jeanette voor hun oneindige geduld, bedankt Gerwin en Tessa om zo’n Luxe-weekend in elkaar te boksen. Het was af.
Liefs x Treesje
